Red. Wojciech Zieliński nie żyje

ajtoro

Redaktor Wojciech Zieliński nie żyje. Znany komentator telewizyjny zmarł nagle w sobotę, około godz. 23 w Gdańsku, gdzie pojechał komentować międzynarodowy turniej w siatkówce plażowej kobiet FIVB Satellite Pomeranka Cup 2008.

Miał 64 lata. Za rok obchodziłby jubileusz 40-lecia pracy dziennikarskiej.

"To był ostatni taniec Wojtka - powiedziała PAP żona Jolanta Zielińska. - Byliśmy na spotkaniu z organizatorami, mąż odczuwał zmęczenie, mieliśmy już iść do hotelu, ale ... stwierdził, że nie byłoby turnieju, gdyby nie zatańczył rock'n'rolla z Magdą, córką dyrektora imprezy Wojciecha Mielcarza. W trakcie tańca upał na parkiet i ... tak zakończył życie".

Wojciech Zieliński urodził się 8 kwietnia 1944 roku w Wilnie. Zadebiutował 29 czerwca 1969 roku w programie TVP "Rekreacja ludzi morza" obok Bohdana Tomaszewskiego i Jacka Żemantowskiego, po tym jak wygrał konkurs na telewizyjnego sprawozdawcę sportowego.

Pracował przy dziesięciu olimpiadach. Bezpośrednio relacjonował ich przebieg z Montrealu, Moskwy, Barcelony i Atlanty. Za igrzyska w 1976 roku wyróżniony został "Złotym ekranem". Obsługiwał setki imprez najwyższej rangi - mistrzostwa świata, Europy, Uniwersjady, zawody Pucharu Świata, mecze międzypaństwowe. Jak powiadał, zawsze wydarzenia te bardzo przeżywał, co znajdowało odbicie w tonacji jego głosu.

Wojciech Zieliński ceniony był także za umiejętność propagowania sportu przez małe "s" - rozgrywek szkolnych, regionalnych, środowiskowych. Robił to z powodzeniem, na antenie Warszawskiego Ośrodka Telewizyjnego (WOT).

Nie ograniczał się do samych prac dziennikarskich. Zasłynął z dziesiątków inspirujących społeczną aktywność działań. M.in. w 1973 roku utworzył eksperymentalną grupę dla potrzeb redagowanego wspólnie z Tomaszem Hopferem programu "Bieg po zdrowie". Grupa istniała aż 25 lat.

Był pomysłodawcą założenia Fundacji Samopomocy Sportowej "Sportowcy - Sportowcom", znanej pod nazwą "Gloria Victis". Stoczył zakończoną powodzeniem dwuletnią "batalię" o przywrócenia nazwy "Marszałka Józefa Piłsudskiego" warszawskiej AWF. Inicjator biegów "Belweder - Stare Miasto" w rocznicę pierwszych po wojnie wolnych wyborów do Senatu.

W działaniach dziennikarskich nie ograniczał się tylko do tematyki sportowej, chociaż sport kochał ponad wszystko. Był autorem cyklu programów i reportaży ("Oddać co skradzione", "Ziemianie", "Willa Prezydenta"), materiałów interwencyjnych, społecznych, historycznych i dokumentalnych.

Dla dziesiątków milionów kibiców sportowych jego charakterystyczny głos kojarzy się jednoznacznie z pojedynczym wydarzeniem - zdobyciem złotego medalu olimpijskiego przez siatkarski team Huberta Wagnera w Montrealu.

Nocną transmisję radiowo-telewizyjną Wojciecha Zielińskiego z finałowego meczu z zespołem ZSRR - jednego z najwspanialszych wydarzeń w historii polskiego sportu - jej temperaturę i ekspresję emocjonalną można w historii sprawozdawczości medialnej porównać tylko ze słynnym przekazem meczu piłkarskiego Anglia - Polska na Wembley Jana Ciszewskiego.

W Montrealu Zieliński komentował wszystkie gry zespołowe, w których Polacy zdobyli medale. Poza drużyną Huberta Wagnera na podium stali jeszcze piłkarze (drugie miejsce) oraz piłkarze ręczni (trzecie).

źródło :www.wp.pl

Łysy

Świeć Panie nad Jego duszą.

ajtoro

W Lublinie zmarł Janusz Cieśliński

W wieku 86 lat zmarł w Lublinie Janusz Cieśliński, jeden z najwszechstronniejszych sportowców Lubelszczyzny, działacz i szkoleniowiec, organizator konspiracyjnych rozgrywek "Niezłomnych" w okresie okupacji hitlerowskiej.

Przed drugą wojną światową był piłkarzem lubelskiej Unii - wchodził w skład szerokiej kadry drużyny, która zdobyła mistrzostwo Polski juniorów.

W latach 1940-1943 był jednym z głównych organizatorów i uczestników nielegalnych rozgrywek o mistrzostwo Lublina w piłce nożnej. Pierwszy mecz "Niezłomnych" odbył się 1 września 1940 roku w rocznicę hitlerowskiej napaści na Polskę gromadząc, mimo grożących restrykcji, blisko trzytysięczną publiczność.

W sierpniu 1944 roku zaciągnął się do Wojska Polskiego dochodząc z I Armią WP aż do Odry.

Po powrocie do Lublina trafił do Lublinianki. Przez wiele lat występował w barwach tego klubu, ponad pięćdziesięciokrotnie w reprezentacjach Lublina i Lubelszczyzny. Oprócz piłki nożnej grał w koszykówkę. Był także hokeistą powołanym do kadry narodowej, a z drużyną AZS Lublin zdobył akademickie mistrzostwo Polski.

Czynną karierę zawodniczą zakończył w wieku 42 lat, po czym zajął się działalnością społeczną m.in. w Lubliniance i jako szkoleniowiec w Lubelskim Okręgowym Związku Piłki Nożnej. Był inicjatorem kilku spotkań "Niezłomnych" i aktywnym uczestnikiem kwest cmentarnych na rzecz odnowy zabytków.

PS Nie chciałem zakładać nowego tematu więc napisałem w tym .

Sad